Met Helga klikte het vanaf het begin. Helga liet zich niet omver blazen. Zij liet zich niet door het gemopper van mijn man afschrikken. Haar houding was professioneel, altijd vriendelijk maar ook duidelijk wanneer mijn man tegen haar grens aan schopte. Ze was nieuwsgierig en wilde weten hoe die man in dat grote lichaam voor zijn infarct functioneerde en wie hij nu was. En daarmee won ze zijn vertrouwen. Zes uur per dag iemand begeleiden die dementeerde is en bovendien zo goed als niets meer ziet, valt niet mee. Ze nam de uitdaging aan om mijn man op een andere manier te leren kijken. Bloemen in het veld kun je zien maar ook voelen en ruiken. Zien ging niet meer, maar voelen en ruiken wel. Daarvoor moest hij eerst naar buiten en dat was toch wel een hele grote hindernis. Mijn man durfde alleen in een rolstoel naar buiten met iemand die hij volledig vertrouwde. En tot nu toe waren zijn ervaringen behoorlijk negatief. Maar met Helga durfde hij naar buiten en genoot hij zichtbaar. Iedere dag vroeg hij:”Wie komt er vandaag?” Als ik vertelde dat Helga kwam, ontspande hij zichtbaar. Ook luisterden ze samen naar muziek. Mijn man vertelde verhalen over vroeger en daarbij kwam zijn humor weer naar boven. Helga kwam steeds goed voorbereid, ze dacht er over na wat ze in de begeleidingsuren zou doen. Het deed mijn man zichtbaar goed, hij durfde er zich aan over te geven. 2 December 2018 is hij onverwachts overleden. Helga heeft daarna steeds met mij contact gehouden. Ze heeft het leven van mijn man tot het laatst toe mee draaglijk gemaakt. Iets waar ik haar nog steeds dankbaar voor ben.
G.
0 reacties